Hondenmoeder: Alleen zijn

Misschien is het stiekem wel één van de meest ergerlijke dingen om te oefenen en op te bouwen als je in een woonwijk woont. Alleen thuis zijn.

Laten we even beginnen met het feit dat veel mensen, ook hondenbaasjes, niet begrijpen wat er nou zo moeilijk is aan het concept. Flikker dat beest gewoon in een bench. Tussen de mensen die ‘correct’ benches oefenen en mensen die ze misbruiken ligt er verbazend weinig verschil in die mening; ze vinden allemaal dat het helemaal niet zo moeilijk is.

Maar aangezien ik, hoe goed bedoeld ook, geen aangeleerde hulpeloosheid-hondenbaas ben? 

Geen benches. Tenminste, niet thuis, omdat ik wegga.

De reden dat mensen benches gebruiken? 

Is het probleem ook niet. Niet blijven liggen, onrustig bewegen en slopen.

Nee, ik ben gelukkig goed genoeg geschoold over honden gedrag om te weten dat honden in principe hele onrustige slapers zijn. Ze bewegen veel, wisselen veel van plek en nemen soms even pauze van slaap om uit het raam te turen, op iets te kauwen of zich goed te wassen. 

Hele normale dingen waar Linda van op tilt gaat, want FIFI, haar Pomsky,

MOET DE GEHELE 5 UUR DAT ZE WEG IS OP ÉÉN PLEK LIGGEN IN DEZELFDE POSITIE.

Oké Linda, misschien de volgende keer een knuffel aanschaffen.

Waarom maken we ons zo druk om dat onrustige slaapritme van honden?

Omdat Fifi als pup weleens binnen plaste! Ik snap het, echt hoor.

Van Kira, onze Roemeense die na 2 maanden bij ons opeens een milde blaasontsteking opliep en spontaan in huis ging plassen, en nu weer Layla, die nog weleens plaspaniek heeft en opeens op een kussen gaat zitten zeiken, omdat ze gewoon te diep lag te slapen en ik niet snel genoeg bij de deur stond. 

Gevolgd door ik die de komende 3 weken bij het wisselen van slaapplaats mijn hart vasthoud. Gaat ze PLASSEN!?

Wat maakt het eigenlijk uit? Je kan dingen wassen.

Koop een paar waterbestendige matrashoezen en steek ze om je hondenbedjes, of nog beter! Je hebt nu zachte kleden met een waterafstotende binnenlaag. Ja, irritant dat je alles moet gaan wassen, maar van een kind heb je elke week 30 kilo was met een beetje pech, dus dan valt dit hele drama ook wel mee.

Pro tip: je hondenmanden kun je op 60 graden wassen bij van die tankstation-wasserettes. Gewoon terwijl jij verderop even boodschappen doet. Het programma duurt 40 minuten en met een straal kacheltje op een droogrek drogen ze verbazend snel.

Dat is al een zorg minder!

Ook heb je dan nog slopen. 

Tja, als we gaan slopen is er meestal stress en betekent het dat je te lang weg was, niet genoeg behoeftevervulling hebt ondernomen, geoefend of geen goeie zelfregulatie opties beschikbaar hebt gemaakt. Of allemaal, dat kan ook.

Wij zijn vanaf het begin bezig geweest met een vast plekje waar al het hondenspeelgoed ligt. Speelgoed is ook een groot woord; er liggen voornamelijk puzzels, sloopdingen, sabbelkleedjes en kauwrommeltjes in.

Geen piepers, texturen of geurtjes die activeren, nee, alleen kalmerende dingen.

Vervolgens gingen we bij de vraag om zelfregulatie daar iets pakken met de hond. Kauw jij op een schoen? Dan gaan we iets uit de speelhoek pakken met stof. Jij zit te azen op de afstandsbediening? Wij pakken iets met een hard-zacht rubbercombinatie.

Kortom, we geven antwoord op de behoeften op een manier die de hond ook zelf kan ondernemen. Met als resultaat honden die zelf daar iets uit pakken als er behoefte is om te kauwen, slopen en in het algemeen te ontstressen.

Ja, maar hij heeft heel veel stress en huilt continu. 

Mijn hond rent gillend door het hele huis!

Om te beginnen ben je dan al 10 stappen te ver voor je hond.

Je hond heeft namelijk geen idee waar je heen gaat en of je wel terugkomt.

Ook dat hebben we hier opgebouwd, door allemaal hele saaie dingen te gaan doen. Als ik wegga met de boodschappentas? Dan zit ik gewoon een uur in de auto te lezen. 

Als ik wegga met de nette schoenen? Dan rijd ik twee straten en ga ik daar een uur zitten lezen.

Natuurlijk bouw ik de rituelen iets verder uit: die jas, die schoenen, die sleutels en die muziek op de radio aan? Ze gaat iets stoms doen! En ze komt ook altijd weer terug.

Ik geef mijn honden op een gegeven moment de keus. Dan sta ik in mijn boodschappen-getup bij de deur te kijken of iemand van zijn plaats komt.

Nee. Nee, ga jij lekker twee straten verder een boek lezen, zie je ze dan denken.

Gebeurt het dan weleens dat ik boodschappen wil doen, maar uiteindelijk twee straten verder met een hond achterin zit te lezen? Ja, uiteraard. Maar eigenlijk al maanden niet meer.

Alles,

Alles is bij ons helemaal rond.

Een jaar lang opbouwen en allemaal kleine stapjes, continu heen en weer naar de speelhoek, uren in de auto zitten en naast de poort staan, kilometers lopen en behoeftenvervulling.

En ongeacht dat alles?

Dat de honden eigenlijk perfect vier uurtjes kunnen snoozen tot we terug zijn?

Ben ik geïrriteerd.

Want andere mensen.

Ja, menig hondenbaasje kan hiermee instemmen.

Ben je net de straat uit gereden? Besluit een buurvrouw even een luidruchtig gesprek te houden in haar voordeur.

Honden wakker, in de war, kijken wat het is. Dan smijt ze ook nog de deur dicht met mach 5!

Zonder grappen, ik weet niet wat er mis is met de deur van onze buurvrouw, maar vandaag of morgen klapt ze de voorgevel van ons hele rijtje eruit.

Nou, dan staan alle drie mijn honden weer 30 minuten aan.

Kijk, ik woon in een relatief rustig dorp met vooral 60-plussers, boomers. Maar mag ik ook even eerlijk zeggen dat dit het meest onsympathieke clubje kan zijn? Niet alleen voor mijn honden hoor, maar gezinnen met jonge kinderen hebben er net zo veel last van. 

Luid praten, uren, bij voorkeur voor jouw huis, waar je voor het eerst je jonge hond echt alleen hebt gelaten (of je baby net ligt te slapen). Het liefst ook nog met een hondje, welke aan een flexlijn in een instap tuigje zijn schouder kapot staat te hangen en blaft naar elk blaadje dat beweegt. Precies zo dat jouw hond dat beest niet kan zien en compleet staat te exploderen in jouw woonkamer.

Hoe dan?!

Of precies op dat moment, alsof ze staan te wachten bij de achterdeur tot jij in je auto stapt zonder hond, de grote tuinverbouwing 2025-editie! Zagen, timmeren, kletteren en praten op standje 'ik ben mijn gehoorapparaat vergeten'. 

En het maakt niet uit hoor, dat jouw hond blaft? Dat is niet hun probleem.

Zelfs die boomer met een hondje voor jouw huis? Bedenkt zich niet: ‘goh, zou ik eens even een blokje verder gaan staan voor die arme hond?’ Ben jij MAL! Maar als ik binnen een straal van 20 meter van haar hondje kom met mijn hond van 75 centimeter? Dan ben ik lastig, want dat vindt ze onprettig.

Ken je die auto's waar je je telefoon op kan aansluiten, zodat je kan bellen via de boardcomputer?

Ja, ga jij nu ook al een beetje tandenknarsen?

Nou, in boomer-town? Staan die allemaal op volume 200.

Om een of andere reden zetten ze 9 van de 10 keer hun auto stil.

Bij voorkeur midden op de weg, midden in jouw straat, waar jij? Je raadt het al! Je hond net alleen hebt gelaten.

Zelfs via de ringcamera-speaker die in de huiskamer hangt, kun ik het gehele gesprek horen.

Ik weet dat Loes van op de hoek?

Morgen naar de fysio moet voor haar knie.

Ik weet dat de buurman uit dat ene nieuwe rijtje kops op onze straat?

Al 3 weken bezig is om een probleem met zijn zonnepanelen te regelen.

En Freek? Elke keer weer wordt gebeld op zijn weg terug van de supermarkt een straat verder of hij alles wel heeft.

Mijn honden? Weten dit ook allemaal!

Wat voor vooral Kira nogal wat paniek is, want deze slechthorende hond denkt serieus dat deze mensen allemaal bij haar in de woonkamer staan. Wij zijn serieus aan het kijken naar extra dempend glas voor aan de voorkant in de hoop dit iets te verminderen en haar wat meer rust te geven.

Kijk,

ik wil geen zeurpiet zijn hoor, maar ik begin het toch wel extreem te vinden.

Dat ik kennelijk met iedereen die in een straal van 500 meter van ons huis leeft? Moet afspreken wanneer wij oefenen met alleen zijn. Moet gaan vragen of ze nog gekke dingen gaan doen vandaag, hoe laat en wanneer. En dat ik de overbuurman moet smeken of hij zijn puberzoon misschien eindelijk eens zijn vuurwerk kan afpakken, aangezien het al bijna februari is en hij elke 3 dagen nog iedereen even uit zijn bed klapt zodra het donker is.

Helemaal met de gedachte dat het drietal honden in mijn huis eigenlijk heel erg veel weerstand heeft tegen al die prikkels buiten? Je moet het echt heel bont maken bij mijn honden om paniek te creëren.

En toch, elke keer weer, krijgen mensen het voor elkaar.

Iets wat we absoluut niet willen, aangezien dat heel veel invloed kan hebben op hun verdere mogelijkheid om alleen thuis te zijn. Er zijn genoeg honden die het allemaal veel moeilijker vinden of erger, nooit juist zijn begeleid in alleen thuis zijn en werkelijke doodsangsten uitstaan in een kooitje in een hoek van de kamer.

Kunnen we natuurlijk hoog en laag gaan vliegen. Ja, ik wou ook dat wij allemaal geld hadden voor een vrijstaande boerderij in Timbuktu. Zodat we konden kiezen: waar wil ik leven?

Maar laten we eerlijk zijn, buiten het feit dat we als mensen misschien niet echt zijn gemaakt om zo op elkaar gepropt te leven, met elkaar rekening houden lijkt een hele moeilijke.

En in de hondenwereld is een beetje empathie, begrip en compassie voor elkaar hebben al helemaal ver te zoeken. Maar daar moeten we het misschien de volgende keer maar over hebben.

Voor nu,

je bent niet alleen. Oefenen met alleen thuis zijn, vechten met verlatingsangst?

Het zijn hele moeilijke dingen en het allerlastigste? Je kan alles goed doen, maar dan nog kan het buiten jou om compleet misgaan.

Je hebt er geen controle over en daar mag je best weleens van balen, boos om worden of van huilen.